Luiza Piccarreta: zwiastunka Królestwa Woli Bożej

Historyczne osiągnięcie! 

W dniach 27, 28 i 29 października 2005 w Corato (Bari) ponad 400 osób z 16 krajów wzięło udział w III Międzynarodowym Kongresie, na którym zakończyły się prace na szczeblu diecezjalnym związane z procesem beatyfikacyjnym Sługi Bożej LUIZY PICCARRETY, Małej Córeczki Woli Bożej.

W ten sposób jej życie, jej misja i jej przesłanie zostały przekazane z rąk Kościoła diecezjalnego, który jedenaście lat temu, 20 listopada 1994 roku (w święto Chrystusa Króla), otworzył proces beatyfikacyjny, do rąk Kościoła powszechnego, do Kongregacji do spraw Świętych. Następnie 7 marca 2006 roku (w 59 rocznicę pogrzebu Luizy) w biurze tejże Świętej Kongregacji oficjalnie otworzono skrzynie zawierające kopie wszystkich jej pism oraz świadectw jej życia i cnót: w pewnym sensie „grób” Luizy został otwarty.

Był to uroczysty moment. Tak jak dwadzieścia wieków temu Pan powiedział zmarłemu przyjacielowi: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!, tak teraz Kościół mówi:  Luizo, wyjdź na zewnątrz!, wyjdź na światło dzienne poprzez swoje pisma. A nam nakazuje: Rozwiążcie ją i pozwólcie jej wyjść, rozwiążcie ją ze wszystkich waszych schematów (także duchowych), z waszych lęków, z waszych uprzedzeń, z waszych interesów prywatnych, z waszej słynnej woli ludzkiej, tak aby jej głos, potężny jak Trąba, mógł rozbrzmieć na całym świecie.

Na historycznym horyzoncie naszej nadziei widzimy, że już się zbliża tak długo oczekiwany dzień, w którym Kościół Święty doceni tę pokorną istotę. Ona tak bardzo go ukochała. Znosiła dla niego głębokie cierpienia, będąc przez długie lata przykuta do swego łóżka.

Mądrość Boża zarządziła, że skoro nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przez Jezusa Chrystusa (por. J 14,6) i nie może poznać Jego Boskości inaczej jak tylko poprzez Jego Uwielbione Człowieczeństwo, tak też nie może poznać wielkiego orędzia o Woli Bożej jako życia, jeśli nie pozna najpierw tej, która żyła w Woli Bożej i która jest Jej depozytariuszem. Do „ukrytego skarbu” możemy dotrzeć jedynie wtedy, gdy otworzymy pokorną i cudowną „szkatułkę” zawierającą ów skarb, którym jest: LUIZA PICCARRETA.

Dzięki beatyfikacji Błogosławionego Hannibala Di Francia zostały zatwierdzone przez Kościół jego pisma,  a więc również przedmowy do dzieł Luizy.” (Homilia z 23 stycznia 1991 r. JE biskupa Carata w kościele św. Dominika w Corato. Później ojciec Hannibal został ogłoszony świętym).

Cała pełna chwały wchodzi 'mała’ córka królewska; złotogłów jej odzieniem. W szacie wzorzystej wiodą ją do Króla; za nią dziewice, jej druhny, wprowadzają do Ciebie. Przywodzą je z radością i z uniesieniem, przyprowadzają do Pałacu Króla… (Psalm 44).

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał (Łk 24, 5-6).

Luiza nadal żyje w swoich Pismach. Luiza może powiedzieć wraz ze św. Pawłem: Cieszę się przeto owym duchem wiary, według którego napisano: Uwierzyłem, dlatego przemówiłem; my także wierzymy i dlatego mówimy (2 Kor 4,13). I właśnie dlatego, że posiadała ten najwyższy Dar życia w Woli Bożej, jako pierwsza mogła mówić o nim i o Woli Boga, z taką jasnością i kompetencją, z jaką nikt inny w Kościele, przed nią i po niej, nie umiałaby tego uczynić. 

Ostatni spowiednik Luizy, ks. Benedetto Calvi, pozostawił takie oto świadectwo: 

Jakie było jej 82-letnie życie, w którym około 70 lat była przykuta do łóżka?

Modlitwa + Praca + Cierpienie + Pocieszanie + Doradzanie + Nauczanie + Oświecanie umysłów + Ogrzewanie serc + Przemienianie dusz. Jej łóżko przekształcało się w cudowną ambonę, z której z mądrością i z boskim namaszczeniem przemawiała i wewnętrznie przemieniała dusze. Wielu wychodziło z jej pokoiku wyraźnie przemienionych, zadziwionych i wzruszonych, i gotowych do oczyszczenia się w spowiedzi świętej. Była naszym piorunochronem, który chronił przed piorunami potężnej sprawiedliwości Bożej, oburzonej przez zniewagi naszych grzechów.

Co pozostawiła nam Luiza? Tylko serdeczną pamięć o sobie? Jej spowiednik, ks. Benedetto Calvi, godzinę przed jej śmiercią zebrał z ust Luizy jej ostatnie słowa, które nazwał testamentem duchowym Luizy i jej wielką i pocieszającą obietnicą:

Umieram szczęśliwsza, ponieważ Wola Boża, bardziej niż kiedykolwiek pocieszyła mnie waszą obecnością w tych ostatnich chwilach mojego życia. Widzę długą, piękną i szeroką Drogę, oświetloną mnóstwem nieskończonych i promiennych Słońc…

O tak, znam je! To Słońca moich czynów dokonanych w Woli Bożej. To droga, którą muszę teraz pokonać, to droga przygotowana dla mnie przez Wolę Bożą, to droga mojego triumfu, to droga mojej chwały, abym mogła przyłączyć się do bezmiaru szczęścia Woli Bożej. To moja droga, to droga, którą zachowam dla was, drogi Ojcze, to droga, którą zachowam dla wszystkich dusz pragnących żyć w Woli Bożej.

Modlitwa z prośbą o beatyfikację Sługi Bożej Luizy Piccarrety 

O Przenajświętsze Serce mojego Jezusa, który swą pokorną służebnicę Luizę wybrał sobie na zwiastunkę Królestwa Woli Bożej i anioła wynagradzającego nieprzebrane winy, zasmucające Twoje Boskie Serce, przez jej wstawiennictwo pokornie proszę o łaskę Twego miłosierdzia, aby Luiza mogła zajaśnieć chwałą świętych na ziemi tak, jak już wynagrodziłeś jej w Niebie. Amen. (Ojcze nasz, Zdrowaś, Maryjo, Chwała Ojcu)

O Boskie Serce mojego Jezusa, który pokornej służebnicy Luizie, ofierze Twej Miłości, dał siłę, by znosiła przez całe swoje długie życie cierpienia Twej bolesnej Męki, spraw, aby dla większej Twej chwały jak najszybciej zajaśniała nad jej głową aureola błogosławionych. I przez jej wstawiennictwo udziel mi łaski, o którą pokornie Cię proszę. (Ojcze nasz, Zdrowaś, Maryjo, Chwała Ojcu)

O miłosierne Serce mojego Jezusa, który dla zbawienia i uświęcenia dusz raczył zachować na ziemi przez tak długie lata swoją pokorną służebnicę Luizę, Małą Córeczkę Woli Bożej, wysłuchaj mojej modlitwy – niechaj Twój Święty Kościół jak najszybciej wyniesie ją do chwały świętych. I przez jej wstawiennictwo udziel mi łaski, o którą pokornie Cię proszę. (Ojcze nasz, Zdrowaś, Maryjo, Chwała Ojcu)