Paruzja, czyli drugie przyjście Pana oraz realizacja Królestwa Bożego obiecanego w modlitwie „Ojcze nasz”

Czym są podwójna śmierć i podwójne zmartwychwstanie?

Grzesząc, człowiek okaleczył i sprofanował obraz Boży, który nosił w sobie, oraz utracił podobieństwo Boże, które posiadał. Człowiek nie był już więcej podobny do Boga, ponieważ przedłożył własną wolę nad Wolę Boga. Zgrzeszył i stracił życie nadprzyrodzone (łaskę), a w następstwie traci także życie naturalne. Jego ludzka wola odłączyła się od Woli Bożej. Dusza zatem oddziela się od ciała.

Dusza duchowa i nieśmiertelna umiera (czyli zostaje pozbawiona Życia Bożego), a więc umiera także i ciało (pozbawione duszy). W ten sposób śmierć jest podwójna: śmierć duszy i śmierć ciała.

Śmierć duszy to grzech, śmierć ciała jest jego konsekwencją. Dlatego Odkupienie dokonane przez naszego Pana Jezusa Chrystusa wymagało, aby w swoim Życiu i w swojej Męce przyjął On na siebie naszą podwójną śmierć: Mękę Duszy i Mękę Ciała.

Grzech jest odrzuceniem Woli Bożej. Jezus zgładził go przez doskonałe przylgnięcie do Woli Ojca. Konsekwencją grzechu jest natomiast utrata wszystkich darów nadprzyrodzonych, pozaprzyrodzonych i naturalnych, co kończy się śmiercią. Jezus przez swoją Mękę i Śmierć niweczył ją stopniowo od momentu Wcielenia.

Istnieje podwójna śmierć, która odpowiada dwóm wymiarom egzystencji człowieka: jedna w czasie próby, a druga nieodwracalna (na stałe), poza tym życiem. Mamy więc śmierć doczesną i śmierć wieczną.

Od pierwszej śmierci, która jest powszechna (skutek grzechu pierworodnego), „żaden człowiek żyjący nie może uciec”, ale przy końcu historii (przy końcu świata) nastąpi powszechne zmartwychwstania ciała, ponieważ każdy człowiek podąży – ciałem i duszą – za swoim ostatecznym przeznaczeniem, które wybrał: Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego:  a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia (J 5,28-29).

Od drugiej śmierci, którą jest oddzielenie od Boga, możemy się uwolnić, dopóki trwa nasze życie przez szczerą skruchę, pojednanie z Bogiem i przebaczenie Boże (za pośrednictwem Kościoła). Ale kiedy się kończy czas próby i jeśli człowiek umiera bez łaski, nie prosi o przebaczenie i się nie odwołuje do miłosierdzia Bożego, zderzenie ze sprawiedliwością prowadzi do śmierci wiecznej, do odrzucenia Boga na zawsze. To jest śmierć druga, nie do naprawienia (Ap 20,14).

Tak jak istnieje podwójna śmierć, tak też istnieje podwójne zmartwychwstanie. Zmartwychwstanie duchowe jest powrotem do łaski, a przede wszystkim jest powrotem człowieka „do pierwotnego porządku Stworzenia”, jest przyjęciem Woli Bożej jako życia. To drugie, cielesne, nastąpi przy końcu świata.

Dwa przyjścia naszego Pana

Człowiek, który przez łaskę był synem Bożym, stał się buntowniczy. Skruszony został przyjęty jedynie jako sługa w oczekiwaniu na Odkupienie.

Są dwa przyjścia Pana: pierwsze jako Odkupiciel, a drugie jako Król. Przy pierwszym przyjściu jako Odkupiciel naprawił On w człowieku obraz Boży, zniekształcony i prawie nie do poznania. Przy drugim przyjściu jako Król przywróci mu utracone podobieństwo Boże, doprowadzając tego, kto Go przyjmie, do porządku, na jego miejsce, wyznaczone mu przez Boga, i do celu, do jakiego został stworzony.

Celem pierwszego przyjścia Pana było zbawienie człowieka i ponowne otwarcie bram Nieba, aby mógł je przekroczyć każdy, kto tego zapragnie. Celem drugiego przyjścia jest ocalenie wiecznego Dekretu Jego Królestwa, sprowadzenie Nieba na ziemię oraz odnowienie w ten sposób oblicza ziemi.

Owocem pierwszego przyjścia Pana jest przywrócenie życia Bożego łaski i uczynienie człowieka synem Bożym (pierwsze zmartwychwstanie). Natomiast owocem drugiego przyjścia jest przekazanie człowiekowi na własność, przez łaskę, Jego Królestwa oraz pełni dóbr Stworzenia, Odkupienia i Uświęcenia.

Pierwsze przyjście Pańskie (inaczej adwent) nastąpiło w pełni czasów.

Jego drugie przyjście (inaczej paruzja) nastąpi przy końcu czasów. Jest to koniec czasu oczekiwania i nadejście długo wyczekiwanego Czasu, koniec czasu niepokoju i nadejście czasu spełnienia Królestwa, jak powiedział św. Piotr: Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego Niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy (Dz. 3,19-21).

Dlatego należy wyróżnić następujące okresy w historii świata:

– początek czasów, czyli początek świata,

– pełnia czasów,

– koniec czasów,

– koniec świata (czyli historii).

Pomiędzy dwoma ostatnimi okresami występuje chwalebny i długi czas realizacji Królestwa Bożego obiecanego w modlitwie Ojcze nasz, Królestwa Woli Bożej na ziemi (jako w Niebie, tak i na ziemi). Jest to ten okres, który Apokalipsa nazywa tysiącleciem. Obrazem tego był okres czterdziestu dni, podczas których Jezus Zmartwychwstały, już w chwale, pozostał na ziemi, zanim wstąpił do Nieba.

Kliknij tutaj, aby przeczytać Apel Bożego Króla obwieszczający Królestwo Woli Bożej, przekazany Słudze Bożej Luizie Piccarrecie. Jest to apel Boga Ojca, który przemawia w osobie Syna Jezusa Chrystusa.